najkrótszy wiersz, ale z największym przesłaniem:

dziękuję

gram w twoją grę

a w środku mnie pada deszcz

nie bez powodu wyglądam jak śmierć

moja słodka udręko, miń

jakby się dało to wyrzygałabym własne życie. dwa razy

gdy człowiek coś sobie wmawia, wkrótce w to uwierzy

oddam wszystko żeby wszystko mieć

a może chcę za mocno?

a może tylko mi się wydawało. jak zwykle

moja walka polega na pozostawieniu rzeczy samym sobie

nie cieszyłam się wcale, ale widać cieszyłam się zbyt mocno

teraz płakać  nie powinnam

nie przygotowywać się do bitwy, będąc pewnym, że i tak się ją przegra. ale jednak ją wygrać

i nie bój się

a więc to jest magia

i nie wiem, czy jestem pewna

tak szybko to mi się jeszcze żadne marzenia nie spełniały. w ogóle mi się nie spełniały

ten ogrom szczęścia jeszcze do mnie nie dociera

jeszcze nigdy nie było we mnie tyle złości. i cierpię przez to, bo nie na tą osobę powinnam być zła, nie na to najważniejszą, którą zawiodłam. a przecież myślałam, że już się wypaliłam. uczucia pozostały, tylko zmieniły oblicze

nie da się leczyć trucizną, przez którą jest się chorym

dzisiaj jestem trupem

życzę sobie, żeby się udało

nie mam w zwyczaju przepraszać

wszystko jest idealnie, dopóki nie patrzę w lustro

osiągnęłam apogeum

sny mi w tym wszystkim nie pomagają. ja jedno, sny drugie, a rozum jeszcze coś innego

ciężko jest udawać, że nic się nie czuje

problem w tym, że zawsze chcę więcej

pakuję się w coś, co odpowiada mi tylko w połowie, ale intryguje w całości

I to jest w tym wszystkim najgorsze, że nie umiem ci tego powiedzieć.— Świetlicki

lepiej nie mieć nic, niż mieć i stracić

niech ktoś mnie wyłączy, teraz!

uczę się przy Tobie tęsknoty

ciężko jest nie mieć uczuć

wycofuję się, bo zabrnęłam za daleko i za głęboko

proszę,  nie

klina klinem