poczekam kolejne trzy lata, przejdzie mi, a później znów się zacznie

lepiej byłoby się nigdy nie poznać, przecież...

cierpieć nie możesz, smucić też nie, cieszyć w ogóle, najlepiej nie okazuj emocji, bo nie wypada

niby nic a jednak coś. wszystko.

a na samą myśl kręci mi się w głowie i czuję, jakby tona smutku zgniatała mi klatkę piersiową

niczego tak w życiu nie pragnę i nigdy nie pragnęłam

chcę właśnie tę konkretną, nie jakąś.

pan ma truciznę we krwi!

krytyki wobec tego, co w moim mniemaniu najlepsze i wartościowe,  nie da się przyjąć. obecnie artstop. aż się pogodzę

wszystko jest wyśmienicie, dopóki nie pojawia się pewna myśl, która towarzyszy mi przez cały dzień, pojawia się w najmniej odpowiednim momencie (choć właściwie żaden  nie jest odpowiedni), nie daje spać. a jedyne, co pozostało mi uczynić, to usiąść gdzieś w ciemnym kącie i przeżywać ją,  niedającą spokoju i odbierającą siły. podświadomie ją analizuję, a może to świadomość wypiera to, czego boję się od dawna powiedzieć na głos. i nie przyznaję się nawet przed sobą. dam żyć sobie.

i innym, może już obcym.