kiedy przestaliśmy cokolwiek znaczyć

co z oczu to do serca

a gdy zniknę, nikt nie zauważy, tak jak nikt nie widzi kropli wpadającej do morza

o krok o słowo o wdech za tobą

a gdyby tak zachować siebie dla siebie?

nadszedł moment, w którym whisky stało się znośne

za chwilę nic już ze mnie nie zostanie

choruję na przeszłość

dobrze, że nie wiem, co u ciebie, bo pewnie pękłoby mi serce i dusza rozpadła na kawałki

proszę o ten jeden raz nie na żarty

jesteś tylko kolejną drzazgą w oku

wiem, że widzę Cię ostatni raz. kiedyś będę patrzeć na to z boku

jeśli zostaniesz na chwilę, musisz już zostać na zawsze

ty odszedłeś czy ja uciekłam?

na policzkach mgła, na ustach głaz

każdy komuś powiedział, ale nie zawsze został usłyszany

co robisz, żeby pomóc temu istnieć? nic
co robię ja, żeby to istniało? już nic

może lepiej, żebyś nie wracał jednak. w przeciwnym razie będę musiała płakać drugi raz, gdy znów będziesz wyjeżdzał

pragnę, żeby ktoś się mną zajął, żebym nie tylko ja zajmowała się innymi, ale gdy zbliża się ten moment, bronię się rękami i nogami, nie tracąc przy tym sił i uciekam od tego coraz dalej, chowam się głębiej

kolejna z papilarnych linii się urwała

kolejny raz proszę, nie zniknij mi

będę patrzeć nocą na to zdjęcie i płakać... płakać...

którejś nocy musiałam się nie obudzić i tak sobie tkwię w zawieszeniu do dzisiaj

pewnych ludzi można kochać tylko, gdy się z nimi nie jest

"jeśli sama sobie z tym nie poradzisz, nigdy sobie z tym nie poradzisz"

wyjdź poza schemat

nie daj pożegnać się nam

chcę naprawiać ludzi, jakby byli zepsuci, a to przecież ja się popsułam

pozbądź się złudzeń

historia o tym, jak w 20 lat stać się najgorszą wersją siebie

co ja tutaj w ogóle robię, po co...

mam dwadzieścia lat i nie wiem nic oprócz tego, że nie chcę tylko żyć

to nie tak, że nie chcesz wcale, nie chcesz ze mną

stworzyłam sobie w głowie iluzję i nie potrafię się z niej wydostać

na szczęście jeszcze słowa mamy za darmo

nie mam już siły czekać na coś, coś nigdy nie nadejdzie, nie mam już siły prosić o coś, czego nigdy nie dostanę

boję się zająć sobą, bo wtedy będę miała mniej czasu na troszczenie się o was, nie chcę o was zapominać, a to trochę jakbym zapominała

ja nie kocham, ja oddaję się w opiekę

jestem smutna i zrozpaczona, ale jeszcze nie na tyle, by zostać poetką

zawsze, gdy podejdę zbyt blisko, gdy opuszczam swój kokon, strach mnie paraliżuje, czasami uciekam. mimo że zbliżam się do tego, czego pragnę

kiedy doszło do tego, że słowa, które tak uwielbiam i cenię, sprawiają mi ból tak silny, że nie mogę na  nie patrzeć?

zawsze łączył nas tylko alkohol, może znowu nas połączy

w moim sercu nie ma już miejsca dla nikogo innego, więc nawet ja sama się tam nie mieszczę.

chciałam cię prosić, żebyś został, ale przecież to jak błaganie o miłość

zawsze byłam i teraz jestem, ale nigdy nie (będę) brana pod uwagę

to wszystko fałsz

Chcę mieć pewność, że jestem jedyna.

sen o spadaniu w przepaść się spełnia, lecę bezwładnie w dół i nie mogę się obudzić

Ty nie potrzebujesz mnie do życia. nieważne czy tak jest czy nie naprawdę, ja wiem, bo czuję.

spokojnie i bez pośpiechu

musimy oswoić się nawzajem

niczego sobie nie obiecywaliśmy, nie zobowiązywaliśmy się do niczego. możesz odejść w każdej chwili, a ja i tak wciąż będę czekać

rok później stać mnie tylko na zwykłe przepraszam. to za mało i o rok za późno.

ja nie widzę znaków. do mnie trzeba prosto i konkretnie: tak albo nie, chcę albo nie chcę, bądź tu albo odejdź, mów albo zamilcz. nie ma nic pomiędzy

teraz wiem, że miałam rację, dalej mam i dalej wiem. widzę sercem, czego oczy nie dostrzegają.

nie umiem złapać ostrości na życie

pierwszy prawdziwie piękny dzień od dawna

musiałbyś być głupi, gdybyś się nie domyślał...

wiesz, że to też się kiedyś skończy? i wiesz, że trzeba będzie wreszcie zdecydować?

najwyższa forma egoizmu - nie móc znieść myśli, że ludzie poradzą sobie beze mnie

jeszcze chwila i sama w to uwierzę

znasz to uczucie, gdy głowa pęka, myśli zawiązują się w pętelki, w pewnych miejscach się przerywają a ty próbujesz to wszystko poskładać, tworząc większy bałagan. szukam chirurga, co mi te myśli pozszywa

a mi jest zwyczajnie przykro, że nie mam nic do powiedzenia

wpuść mnie do siebie

myślenie jednak boli, mocniej niż można było się tego spodziewać

mówisz, że nie muszę pytać
mówisz, że mogę
a ja chcę, żebyś też chciał
jak ja chcę
a nie tylko nie miał nic przeciwko

jestem tylko miejscem
jak każde inne
przystanek lub sklep lub park
chcę być domem dla ciebie
znaczącym coś więcej
niż tylko to że jest

nie pozwalaj sobie poddać się temu, bo zginiesz, jak to zwykle bywa

wszystko trzymam w sobie, powoli zaczyna brakować tam miejsca

i od tamtej chwili uśmiecham się coraz mniej

jestem matką was wszystkich, czasami mnie to przerasta.

oswajam. (się)

człowiek wygrywa dopóki kogoś nie pokocha

boję się dziś zasnąć, bo jak się obudzę, to czar pryśnie